Όταν ο έρωτας παίρνει την μορφή προβλήματος.

Όταν ο έρωτας παίρνει την μορφή προβλήματος.

    Νομίζω πως όλοι, θα συμφωνήσουμε πως ο έρωτας μας επιτρέπει. Μας επιτρέπει την υπερβολή, το ασυγκράτητο, το απρόβλεπτο, το να παθιαστείς, να αφεθείς, να ζήσεις ελεύθερα, να επικοινωνήσεις τα θέλω σου, τις ανάγκες σου, να φτάσεις στα άκρα. Μας επιτρέπει να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, τα όρια μας, τις αντοχές μας, τις ανοχές μας, τα πάθη μας. Μας επιτρέπει να αφεθούμε σε κάτι άλλο έξω από εμάς και να δημιουργήσουμε. Να γίνουμε δημιουργοί της καλύτερης έκδοσης του εαυτού μας για να αρέσουμε, για να κατακτήσουμε και για να αγαπηθούμε.
    Με το πέρασμα του χρόνου όμως, υπάρχουν φορές που αντί να βλέπουμε εξέλιξη, περιγράφουμε δυσκολίες. Αντί να εντοπίζουμε ενθουσιασμό, αναλύουμε ασχήμιες και αντί να γεμίζουμε, αδειάζουμε.
Αυτό συμβαίνει συνήθως οταν αυτά, τα όμορφα κίνητρα που ήμασταν γεματοί αρχικά, παύουμε να τα αναγνωρίζουμε και από απόλαυση μετατρέπονται σε υποχρέωση, σε αυτοσκοπό, όταν γίνονται πρέπει. Τότε είναι και η περίοδος όπου συνήθως αρχίζουν να παρουσιάζονται προβλήματα στα ζευγάρια και αναζητούν βοήθεια. Προβλήματα τα οποία ενδεχομένως να υπήρχαν και να μη τα ονόματιζαμε ως τέτοια ή προβλήματα που δημιουργήθηκαν στην πορεία χωρίς να έχουμε επίκαιροποιησει με τον σύντροφο μας τα θέλω και τις ανάγκες μας.

    Φυσικά, πολλών ειδών προβλήματα μπορούν να εντοπιστούν στην συσχέτιση δύο ανθρώπων,φτάνει ο ένας από τους δύο ή και οι δύο, ή ακόμη και άτομα του περιβάλλοντος τους, να εντοπίσουν και να ονοματίσουν κάποια συμπεριφορά ως πρόβλημα. Αυτό και μόνο αρκεί για να οργανωθεί γύρω από αυτό, ένα σύνολο προβληματικών συμπεριφορών.

Πως μετατρέπεται όμως ο έρωτας σε πρόβλημα;

    Τολμώ να υποστηρίξω πως αρκεί η ύπαρξη μιας ή περισσότερων από τις ακόλουθες διαπιστώσεις, οι οποίες είναι οι “βάσεις” , για να στηρίξουμε πάνω τους, χιλιάδες ερμηνείες, παρεξηγήσεις, νοηματοδοτήσεις για το πως θα έπρεπε να φερθεί και για το τι θα έπρεπε να κάνει κάποιος που μας αγαπάει.

1)Η υποχρέωση του να αγαπάς σωστά. Να αγαπάς απόλυτα τον άλλο, να τον αγαπάς πολύ, να τον κοιτάς με πάθος, να του το δείχνεις με αυτό τον τρόπο, να, να, να.. να τα κάνεις όλα σωστά και με οδηγό όλα όσα σου έμαθαν πως είναι η πραγματική απόδειξη της αγάπης.
“Την αγαπάω πολύ, πως άλλωστε να κάνω αλλιώς; όταν αρρώστησα βαριά, αυτή με φρόντισε καλύτερα και από την ίδια μου την μάνα”. ” Δεν μπορώ να διανοηθώ να τον αφήσω.” Μετά από το πρόβλημα που αντιμετώπισε με την καρδιά του, είναι πολύ εύθραυστη η ψυχολογία του.” “Πρέπει να είμαι σωστή απέναντι του, αυτός άφησε την πατρίδα του για χάρη μου”. “Απαρνήθηκε όλη της την οικογένεια. Πρέπει να είμαι σωστός και εγώ στα μάτια της”.  Φράσεις όπως οι προαναφερθείσες, επιβεβαιώνουν  πως είναι διαφορετική η αγάπη και διαφορετικό το αίσθημα της υποχρέωσης προς τον άλλο, προς τον εαυτό μας ή προς μια υπόσχεση που κάποτε δώσαμε.
Αναρωτιέμαι όμως, τι σημαίνει για τον καθένα, να αγαπάς σωστά; Αν δηλαδή δεν βιώνουμε ακριβώς το ίδιο, με αυτό που έχουμε υποχρέωση να κάνουμε, τότε τι κάνουμε; Πως δρούμε; Και οι προσδοκίες μας για αυτή τη σχέση τι θα γίνουν; Η ιστορία αγάπης μας που θα καταλήξει; Πως θα ανταποκριθώ στις “οδηγίες” και τα πρότυπα που μου έμαθαν για να αγαπάω σωστά; Όταν η υποχρέωση να σε αγαπάω σωστά, γίνεται αυτοσκοπός, τότε αρχίζουν τα προβλήματα. Όταν δεν προκύπτει, όταν δεν βγαίνει από την καρδιά, αλλά επιτυγχάνεται απλά ως στόχος του, ως επίτευγμα τότε αμφιβάλλεις και εσύ ο ίδιος για το αν τον αγαπάς ή σε αγαπάει πραγματικά εν τέλει.

2) Είναι αμοιβαίος ο έρωτας μας; Είναι αρκετά αμοιβαίος τελικά; Έχω την σιγουριά ότι και ο άλλος με αγαπάει όσο ακριβώς τον αγαπάω και εγώ; Μήπως δίνω περισσότερα; Πως μπορώ να τεστάρω το ποσοστό της αγάπης του; Το πρόβλημα δηλαδή αρχίζει όταν αρχίσεις να πιστεύεις πως πρέπει να σε αγαπάει και αυτός. Πως σου το χρωστάει. Αντί να ασχολείσαι δηλαδή με τον έρωτα, με το πάθος, με το αίσθημα, ασχολείσαι με την αμφισβήτησή του. Ασχολείσαι με το ποσοστό του, με το μέτρημα του και ψάχνεις συμπεριφορές του άλλου για να επιβεβαιώσεις αυτό που έχεις μάλλον ήδη προαποφασίσει, δίνοντας βαρύτητα μόνο σε αυτές τις πράξεις που το επικυρώνουν ή πιέζεις τον άλλο να φτάσει στο επίπεδο που βρίσκεσαι εσύ, χωρίς φυσικά να υπάρχει κάποιο ερωτόμετρο ή αγαπόμετρο. Συνήθως πάνω σε αυτή τη διαπίστωση αρχίζει το “βαρύ χτίσιμο” των ερμηνειών για την συμπεριφορά του άλλου, χωρίς συνήθως να έχει ιδέα αυτός για τις δικές σου ερμηνείες.

3) Η προσελάνινη υφή του έρωτα. Αλήθεια, αναρωτήθηκες ποτέ πόσο εύθραυστο είναι ένα ζευγάρι; Σκέψου, αρκεί η τελική απόφαση του ενός εκ των δύο για να καταστραφεί αυτή η σχέση. Μια απόφαση. Η δυαδική αυτή σχέση δηλαδή, συνοδεύεται συνεχώς από τον κίνδυνο του θανάτου του, του τέλους του, διότι κανένας δε ξέρει αν, πότε ακριβώς και πως μπορεί ο ένας ή ο άλλος να την εγκαταλείψει, να την σκοτώσει ή να την αφήσει να πεθάνει. Και αυτό είναι μια σκέψη την οποία αν την είχαν τα ζευγάρια στο μυαλό τους πιο συχνά, θα φρόντιζαν να την προστατεύουν, να την βάζουν “στα πούπουλα” , να την αγαπάνε περισσότερο. Εκτός φυσικά και αν επέλεγαν να την πεθάνουν.. Τότε δε μιλάμε για καταστροφή αλλά ενδεχομένως και για λύτρωση, διότι και ο χωρισμός, λύση είναι.

4) Η υποχρέωση της ειλικρίνειας και της διαφάνειας. Ο έρωτας δημιουργεί μια οικεία, χωρίς ιδιαίτερα φίλτρα επικοινωνία, με ανοιχτούς κώδικες. Αν φτάσει όμως να γίνει υποχρέωση η επικοινωνία αυτή, τότε το ζευγάρι κινδυνεύει διότι η προσωπική αυτή επικοινωνία προκύπτει από το θέλω. Θέλω να επικοινωνώ, θέλω να σου ανοίγω την καρδιά μου, θέλω να σε ψάχνω, θέλω να είμαι ειλικρινής, θέλω να μη κρύβομαι, θέλω να βρίσκω νέους τρόπους επικοινωνίας. Δεν με υποχρεώνει κανείς και τίποτα. Αν δε θέλω, βρίσκω τρόπους να ξεφύγω από αυτή την καταπίεση της υποχρέωσης και του περιορισμού. Στην αρχή της σχέσης από ζητούσα την ειλικρίνεια και έλεγα τα πάντα, οτι μου ερχόταν στο μυαλό, τώρα όμως αποζητώ να κρατήσω κάτι και για εμένα. Να νιώσω πως κάτι μου ανήκει, πως κάτι ελέγχω. Από το πολύ ανοιχτός λοιπόν πως θα μετακινηθώ στο λιγότερο ανοιχτός, χωρίς να δημιουργήσω προβλήματα στη σχέση μου;

5) Γάμος από έρωτα. Σκέφτομαι πως προσπαθούμε με παράδοξο τρόπο να κάνουμε δύο λειτουργικά αντίθετα συστήματα, να συνυπάρξουν αρμονικά. Στην περίπτωση για παράδειγμα που ένα ζευγάρι αποφασίσει να παντρευτεί από έρωτα. Και λέω αντίθετα, διότι ο έρωτας ειναι ένα αυθόρμητο σύστημα το οποίο μας τυχαίνει και μας ωθεί να συμπεριφερόμαστε παρορμητικά ενώ ο γάμος είναι ένα κατασκευάσμενο, οργανωμένο σύστημα με σκοπό την διατήρηση της σχέσης. Σε αυτή λοιπόν την φάση, υπάρχουν συνήθως αρκετά μεγάλοι κίνδυνοι δημιουργίας προβλημάτων. Πως θα τα κάνω να συνυπάρχουν αρμονικά; Από την άλλη πλευρά, δε σημαίνει πως ένας έρωτας καταλήγει πάντα σε γάμο ούτε ότι όποιος αγαπάει θα παντρευτεί. Υπάρχουν και λόγοι όπως θέματα φορολογικά και οικονομικά, θέματα  τεκνοποίησης κ.α που ωθούν ένα ζευγάρι στον γάμο άρα και σε ενδεχόμενη παρουσίαση προβλημάτων στην μετέπειτα πορεία της σχέσης τους.

6) Σεξουαλικότητα = έρωτας.  Το πρόβλημα εδώ εντοπίζεται στην γραμμική σκέψη του όσο πιο καλή σεξουαλικότητα τόσο πιο ερωτευμένος και όσο πιο ερωτευμένος τόσο πιο καλή σεξουαλικότητα, άρα αν “χαλάσει” η σεξουαλικότητα πιστεύω πως “χαλάει” και η ερωτική σχέση. Ακόμη δηλαδή και αν πιστοποιήσει ο σύντροφος με ιατρικές εξετάσεις πως αντιμετωπίζει ιατρικό πρόβλημα, ο σύντροφος ματαφράζει αυτο το, “χάλασμα” ως απόρριψη, ως δε με θέλει πια, ως έχουμε πρόβλημα.

Δύσκολος ο κόσμος των ζευγαριών. Ακροβατούν συνεχώς πάνω σε πολλές και διαφορετικές ανάγκες, σε άλλες ιστορίες ζωής, σε κανόνες που μεγάλωσαν, στο τι θεωρούν υγιές και τι προβληματικό, στο τι ήθελαν στην αρχή και τι ψάχνουν τώρα. Η προσπάθεια συντονισμού τους, πάνω στο σχοινί, περιπλέκεται ακόμη παραπάνω όταν υπάρχουν παιδιά. Όμως λύση πάντοτε βρίσκουμε,αρκεί να θυμόμαστε πως η πραγματική θεραπεία ζευγαριού, επιτυγχάνεται όταν και οι δύο επιθυμούν να θέλουν ακόμη και αν μόνο ο ένας επιλέξει να ζητήσει βοήθεια. 

    Στον έρωτα εξάλλου, οι λύσεις του χθες, μπορεί να είναι τα προβλήματα του αύριο.
Και τα προβλήματα του σήμερα, εξελικτικό στάδιο για το αύριο.

Με πολλή αγάπη & σεβασμό,

Μαρία