5 Κακοί Που Δεν Μπορείς Να Αντιπαθήσεις

Το ‘’μοτίβο’’ του καλού – κακού εφαρμόζεται σχεδόν σε όλες τις κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές. Συνήθως,  ο πρωταγωνιστής είναι ο καλός, ο αδικημένος της υπόθεσης ενώ ένας άλλος ίσως δευτερεύων χαρακτήρας να έχει τον ρόλο του κακού. Όλη η παραγωγή προσπαθεί κάθε φορά να ‘’χειραγωγήσει’’ τον θεατή πείθοντας  τον για το τι είναι καλό και τι κακό. Πάρτε για παράδειγμα τη σειρά ταινιών θρίλερ ‘’Halloween: Η νύχτα με τις μάσκες’’[βλ. φωτογραφία εξωφύλλου – από τα γυρίσματα]. Για όσους δεν έχουν δει τις ταινίες, απλά φανταστείτε τον Michael Mayers, έναν κατά συρροή δολοφόνο που σκοτώνει όποιον βρεθεί στο διάβα του – χωρίς κανένα κίνητρο – , που δεν πεθαίνει ποτέ και που έχει ως απώτερο σκοπό να σκοτώσει την Laurie Strode. Ο Michael εν προκειμένω, είναι ο ‘’κακός’’ και το σενάριο (John Carpenter) θέλει να τον αντιπαθήσεις. Για να το πετύχουν αυτό, έφτιαξαν ένα χαρακτήρα που δεν μιλάει, που κρύβει  το πρόσωπο του πίσω από μια μάσκα, που δεν έχει ούτε ενσυναίσθηση ούτε ίχνος ανθρωπιάς [ το γεγονός ότι δεν βλάπτει μικρά παιδιά και μωρά δεν έχει συγκινήσει τους θεατές ].  Κάτι τέτοιο ωστόσο, δεν ισχύει πάντοτε. Άλλοτε, η παραγωγή κατασκευάζει ‘’κακούς’’ χαρακτήρες με ισχυρή προσωπικότητα, με σοβαρό κίνητρο ή με ένα αίσθημα δικαιοσύνης που τους διακατέχει και τους καθοδηγεί. Ίσως πάλι, οι θεατές να ελκύονται από τον σκοτεινό τους κόσμο. Φυσικά, δεν μπορούμε να παραλείψουμε τον βασικό ρόλο του ερμηνευτή. Σε κάθε περίπτωση, μια ταινία που σέβεται τον εαυτό της, οφείλει να έχει έναν δυναμικό αντιήρωα  – κάποιον που θα μισείς και θα αγαπάς ταυτόχρονα. Παρακάτω, ακολουθεί η λίστα με τους δικούς μου αγαπημένους αντιήρωες – κακούς που απλά αδυνατώ να τους αντιπαθήσω, ενώ πιάνω τον εαυτό μου να τους προτιμώ από τους ‘’καλούς’’ .

Joker [The Dark Knight, 2008]: Οι τριλογία του Batman από τον  Christopher Nolan, έχει χαρακτηριστεί από τις πιο ατμοσφαιρικές και σκοτεινές ταινίες του συγκεκριμένου σούπερ ήρωα. Το 2^ο μέρος όμως, έχει μείνει στην μνήμη μας εξαιτίας του θρυλικού και αείμνηστου Heath Ledger, ο οποίος ερμήνευσε έναν κλασικό εχθρό του Batman και της Gotham City, τον Joker και φυσικά κέρδισε της εντυπώσεις και το χρυσό αγαλματίδιο. Οι υποκριτικές του ικανότητες αποθέωσαν τον κακό χαρακτήρα του Joker, ξεπερνώντας ακόμα και τον προκάτοχο του, Jack Nickolson. Ο Joker ήταν στο επίκεντρο  – ευφυής, αδίστακτος, σχιζοφρενής. Ο Batman φαίνεται μικρός και χαζός μπροστά του καθώς ο εχθρός του ήταν πάντοτε ένα βήμα μπροστά. Ο Joker είναι ο βασιλιάς του χάους. Και τα κατάφερε, μέσα σε δύο ώρες.

Jack Torrance [The Shining, 1980]: Εμπνευσμένο από το ομώνυμο μυθιστόρημα  του Steven King, ο  Jack, ήταν ένας απλός συγγραφέας που μαζί με την οικογένεια του βρέθηκαν στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή. Το σατανικό ξενοδοχείο, στο οποίο ήταν επιστάτης, το χειραγώγησε ή απλά του έβγαλε τον πραγματικό του εαυτό. Ένας υπέροχος κακός που κάποτε ήταν καλός. Η δε ερμηνεία του Jack Nickolson, σε έπεισε ότι τελικά ήταν κακός.

Dr. Hannibal Lecter [The Silence of the Lambs, 1991 – Hannibal, 2001]: Όταν η διαστροφή συνδέεται με την διανόηση, τότε δημιουργείται ο Dr. Hannibal Lecter. Η ενσάρκωση του ψυχίατρου με τις κανιβαλιστικές τάσεις έγινε από τον Antony Hopkins, μια ερμηνεία που του χάρισε το χρυσό αγαλματίδιο. Προσωπικά τον λάτρεψα στη σκηνή με την Julianne Moore στο ξύλινο σπιτάκι, όπου προτίμησε να κόψει το χέρι του από το να την σκοτώσει. Αυτό τα λέει όλα. Οι υπόλοιποι κρυφτείτε γιατί το αρπακτικό πλησιάζει.

Darth Vader [Star Wars]: Αναρωτιέμαι ποιος δεν συμπαθεί τον συγκεκριμένο ‘’κακό’’. Από τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες του κινηματογράφου, ο Dearth Vader, είναι η προσωποποίηση κακού που δεν μπορείς αντιπαθήσεις. Ως Anakin Skywalker, μαθητευόμενος των Jedi, είχε δύο πλευρές· μια φωτεινή και μια σκοτεινή. Η χειραγώγηση της ‘’σκοτεινής πλευράς’’ και μια σειρά από ατυχή γεγονότα τον οδήγησαν στην αντίπαλη πλευρά. Από Jedi γίνεται Sith, μετονομάζεται σε Darth Vader και βάζει στόχο ζωής να εξοντώσει τους πρώτους.  Για εμένα είναι ένας δυνατός χαρακτήρας με αδύναμη προσωπικότητα, κυριευμένος από θυμό και μίσος που τον καθιστά ευάλωτο. Μέσα του γίνεται η  μάχη του καλού – κακού. Τελικά, ποια θα υπερισχύσει;

Alex [A Clockwork Orange, 1971]: Το αθώο πρόσωπο του δεν είχε καμία σχέση με τον αρρωστημένο του χαρακτήρα. Ο Alex και η συμμορία του την έβρισκαν με ναρκωτικά μέσα σε γάλα, με το να προκαλούν καταστροφές, να βιάζουν και να σκοτώνουν. Μία από τις πιο σκληρές σκηνές στην ιστορία του κινηματογράφου, ήταν όταν εισβάλουν στο σπίτι ενός ζευγαριού και βιάζουν την γυναίκα υπό τη μουσική υπόκρουση του ‘’I’m singing in the rain’’ του Gene Kelly. Εν συνεχεία, ο Alex, είναι ο κατάλληλος υποψήφιος για ένα ύποπτο πείραμα ‘’μεταστροφής του εγκληματία’’ και εκεί αρχίζουν όλα. Από βιαστής έγινε αρνάκι. Ή μήπως, υπερίσχυσε το πρώτο;

Όλοι οι χαρακτήρες – καλοί και κακοί – είναι απαραίτητοι σε μια ταινία. Ο χαρακτήρας τους, η ιστορία που έχουν να πουν, τα κίνητρα και οι στόχοι στους είναι μερικά από τα στοιχεία που τους διαφοροποιούν.  Μια ακόμη σημαντική παράμετρος που πρέπει να λάβουμε υπόψιν είναι και οι ερμηνευτικές ικανότητες των ηθοποιών που ενσαρκώνουν τους εκάστοτε ρόλους. Άλλοι ταυτίζονται περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Η μοναδική δουλειά που έχει να κάνει ο θεατής είναι να τους αφουγκραστεί, να τους κατανοήσει. Και ναι, τότε ίσως απομυθοποιηθεί το ‘’καλό’’ δείχνοντας μας ότι υπάρχει και η άλλη πλευρά. Και δεν μπορούμε να την αγνοήσουμε.

#ροζδύναμη