Η πρώτη μου επαφή με τον αυτισμό ήταν στο δημοτικό. Είχα παρατηρήσει μια όχι τόσο περίεργη συμπεριφορά ενός άλλου συμμαθητή μου αλλά κάποιες αντιδράσεις του ήταν κάπως διαφορετικές. Όταν πήγα στο σπίτι το συζητήσαμε με τους γονείς μου και μου εξήγησαν πως υπάρχουν παιδιά που δεν είναι διαφορετικά από τα υπόλοιπα απλά έχουν κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Η αλήθεια είναι ότι σαν παιδί τότε τον κοίταξα κάπως περίεργα αλλά μετά αισθάνθηκα ασχημα.
Όταν δούλευα στους παιδικούς σταθμούς είχα δύο περιπτώσεις με το φάσμα του αυτισμού. Ήμουν πιο μεγάλη και πιο ώριμη ώστε να το αντιμετωπίσω όπως θα έπρεπε. Με σωστή συνεννόηση και συνεργασία από τους γονείς η σχολική χρονιά κύλησε ήσυχα. Βέβαια υπήρξαν και δύσκολες μέρες. Μια μέρα το ένα το αγόρι βγήκε έξω από το πρόγραμμα του( λειτουργούν πάντα με πρόγραμμα)και είχε απίστευτη ενέργεια, δεν μας άκουγε καθόλου και επικρατούσε ένας χαμος. Με επιμονή και υπομονή προσπαθήσαμε να τον ηρεμήσουμε.
Με τον αυτισμό ήρθα 100% αντιμέτωπη όταν ο μικρός μου ανιψιός διαγνώστηκε με ελαφριά μορφή. Η αδερφή μου είχε παρατηρήσει ότι η ανάπτυξη του στον προφορικό λόγο και γενικότερα είχε παραμείνει στάσιμη. Μέχρι τα δύο μιλούσε, έτρωγε όλα τα φαγητά, έπαιζε με τον αδερφό του και γενικά ότι κάνει ένα παιδί δύο χρόνων. Το πρώτο σύμπτωμα ήταν ότι δεν ανταποκρινόταν στο όνομα του. Σταμάτησε να τρώει. Έπινε πολύ γάλα. Κλείστηκε στον εαυτό του. Οι γονείς του έκλεισαν ραντεβού στους αρμόδιους γιατρούς. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ανήκει σε μικρό ποσοστό στο φάσμα του αυτισμού. Εκεί άρχισε ο δικός τους αγώνας.
Ο Γιαννάκης ξεκίνησε εργοθεραπεία και λογοθεραπεία αμέσως. Έγιναν και κάποιες εξετάσεις για το θέμα υγείας του γιατί δεν έτρωγε αρκετα. Η καθημερινότητά του ήταν πάντα με πρόγραμμα. Συγκεκριμένη ώρα, συγκεκριμένοι δρόμοι. Αν άλλαζε κάτι αντιδρούσε. Ο αδερφός του μετά από πολύ συζήτηση κατάλαβε και έγινε ακόμα πιο υπερπροστατευτικός. Βελτιώνεται κάθε μέρα και πιο πολύ.
Το μόνο άγχος των γονιών του ήταν και είναι και ακόμα η αποδοχή του από τα άλλα παιδιά και τους γονείς. Μέχρι στιγμής δεν δημιουργήθηκε κάποιο πρόβλημα. Τα άλλα παιδιά τον αγαπάνε. Οι υπόλοιπες μαμάδες βοηθάνε και στηρίζουν πολύ την αδερφή μου. Του αρέσει πάρα πολύ το σχολείο. Κυρίως οι τεχνες. Εννοείται πως υπάρχει πάντα κ παράλληλη στήριξη μέσα στην αίθουσα. Είναι χαρούμενος και μαζί του είμαστε και εμείς. Πάντα θα προσπαθούμε να γίνει η ζωή του πιο καλύτερη και χαρούμενη.
#ροζδύναμη
Το όνομα μου είναι Μαρία και είμαι από την Θεσσαλονίκη. Έχω σπουδάσει βοηθός βρεφονοπιοκομού. Είμαι στην Κύπρο τα τελευταία δύο χρόνια. Ζω πλέον στη περιοχή του Λάρνακα. Μέσω της στήλης μου θα συζητήσω ότι έχει σχέση με Παιδιά. Θα ανταλλάξουμε απόψεις, θα λύσουμε ό, τι υπάρχει και γενικά, θα προσπαθήσουμε για το καλύτερο πάντα για τα παιδιά και τους γονείς τους.
Σχόλια