Μοναχικότητα

Πολλοί γονείς θεωρούν πως αν ένα παιδί είναι εσωστρεφή και μοναχικό είναι κάτι άσχημο. Απλά είναι στοιχεία της προσωπικότητάς τους. Είναι χαρακτηριστικά που ξεκινάνε από την νηπιακή ηλικία.

Το 2012 ξεκίνησα να δουλεύω σε παιδικό σταθμό κοντά στο σπίτι μου. Ανοίξαμε Σεπτέμβριο, όπου γίνονται και οι προσαρμογές των παιδιών. Ερχόντουσαν σιγά σιγά τα παιδιά μέχρι που ολοκληρώθηκε κάθε τμήμα. Κάποια παιδιά προσαρμόστηκαν σε λίγες μέρες, κάποια άλλα σε λίγους μήνες και κάποια άλλα και καθόλου. Υπήρχε πάντα συνεργασία με τους γονείς. Στην τάξη μου είχα προσέξει ένα κοριτσάκι που δεν συμμετείχε ούτε καν στο παιχνίδι. Υπέθεσα ακόμα στην προσαρμογή είναι και θέλει τον χρόνο της.

Ο καιρός περνούσε και το Μαράκι μου ακόμα να προσαρμοστεί. Με τους γονείς είχαμε άριστες σχέσεις. Και προσπαθούσαμε από κοινού να την δώσουμε μια ώθηση για κοινωνικοποίηση. Ερχόταν στον παιδικό σταθμό, καθόταν σε μία γωνία, δεν συμμετείχε και δεν έπαιζε με τα άλλα παιδάκια. Τα άλλα παιδιά την πλησίαζαν να παίξουν μαζί της αλλά τους απέφευγε.Της άρεσε η μοναξιά.

Πέρασε ένα εξάμηνο και η κατάσταση ήταν η ίδια. Δείξαμε σεβασμό σε αυτά που ήθελε και δεν την πιέσαμε παραπάνω. Όταν ήθελε η ίδια θα εκδηλωνόταν,θα συμμετείχε και γενικά. Την υπολογίσαμε πάντα σε όλα. Την παροτρυναμε να συμμετέχει σε δραστηριότητες. Ακόμα και μια κουταλιά φαγητό ήταν χαρά για εμάς. Γιατί δεν ήθελε να τρώει.

Τους τελευταίους δύο μήνες πριν κλείσουμε για τις καλοκαιρινές διακοπές, άρχισε συμμετείχε σε δραστηριότητες και στο καθημερινό μας πρόγραμμα. Έτρωγε όλα τα φαγητά. Είναι ένα πανέξυπνο κορίτσι και κάθε μέρα η πρόοδος της ακόμα και καλύτερα. Έπαιζε και με άλλα παιδάκια. Ήθελε τον χρόνο της. Υπήρχαν στιγμές που προτιμούσε την μοναξιά από την παρέα αλλά και πάλι αυτό ήταν σεβαστό.

#ροζδυναμη