Το όνομα μου είναι Μαρία και είμαι από την Θεσσαλονίκη. Έχω σπουδάσει βοηθός βρεφονοπιοκομού. Είμαι στην Κύπρο τα τελευταία δύο χρόνια. Ζω πλέον στη περιοχή του Λάρνακα. Μέσω της στήλης μου θα συζητήσω ότι έχει σχέση με Παιδιά. Θα ανταλλάξουμε απόψεις, θα λύσουμε ό, τι υπάρχει και γενικά, θα προσπαθήσουμε για το καλύτερο πάντα για τα παιδιά και τους γονείς τους.

Τα παιδιά στην μικρή ηλικία είναι αρκετές φορές ανυπάκουα, ζωηρά και γενικά άτακτα. Αυτό όμως δεν δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να το χτυπήσει και ας είναι ακόμα και ο ίδιος ο γονιός του.

Όταν ήμουν σε παιδικό σταθμό του Ωραιοκάστρου ήμουν στο τμήμα από 2,5 ως και 3,5. Ήταν παραπάνω τα αγόρια από τα κορίτσια. Και τα αγόρια ήταν όλα τους πολύ ζωηρά. Μέσα στην “συμμορία” ήταν και ένα κορίτσι. Ότι έκαναν τα αγόρια,το έκανε και αυτή. Έσπρωχναν τα άλλα παιδιά, μάλωναν για τα παιχνίδια και κάποια από αυτά χτυπούσαν. Ειδικά το κοριτσάκι χτυπούσε άλλα παιδιά πιο συχνά. Τι παρατηρήσεις κάναμε,τι ενημέρωση στους γονείς τίποτα.

Μια μέρα έρχεται το κορίτσι,το όνομα της είναι Μέλα, με τα πόδια της μέσα στις μελανιές. Επειδή ήταν πολύ ζωηρή και βίαιη υποθέσαμε ότι κάπου θα χτύπησε. Ρωτήσαμε και τον μπαμπά της ότι η μικρή έχει μελανιές στα πόδια της. Και μας είπε ότι κάπου έπεσε.

Περνάει μια εμβομαδα και είχε και άλλες μελανιές. Της σηκώσαμε την μπλούζα και ήταν γεμάτη μελανιές. Στα πόδια,στα χέρια,στην πλάτη. Ενημερώσαμε την υπεύθυνη και εκείνη κάλεσε τους ανώτερους για το πώς να χειριστεί αυτό το θέμα.

Κάλεσαν την πρόνοια, παιδοψυχολογο και τους γονείς του παιδιού. Ο μπαμπάς εδερνε και την μαμά και τα δύο του τα παιδιά. Όχι κάθε μέρα αλλά όταν δεν τον άκουγαν. Γι’αυτό η μικρή είχε βίαιη συμπεριφορά. Επειδή έτρωγε ξύλο ήταν η αντίδραση της στο να χτυπάει και η ίδια. Το θεωρούσε κάτι φυσιολογικό. Ότι δεν ήταν κάτι κακό.

Ο πατέρας ήταν μετανιωμένος για όλα. Την αγαπούσε την οικογένεια του, ειδικά τα παιδιά του. Υποσχέθηκε ότι δεν θα το ξανακάνει προκειμένου να τους χάσει. Ότι θα προσπαθήσει να γίνει καλύτερος πατέρας και σύζυγος.

Στην ουσία δεν έγινε κάτι επίσημο στα χαρτιά.Δεν ήθελε η μητέρα της μικρής. Απλά ήθελε τα παιδιά της να είναι καλά και μαζί.

Τον πρώτο καιρό ο μπαμπάς έμενε σε άλλο σπίτι. Έβλεπε τα παιδιά μέρα παρά μέρα. Η Μέλα είχε αλλάξει αρκετά. Δεν βλέπαμε ούτε μία μελάνια πουθενά. Σταμάτησε να χτυπάει άλλα παιδιά. Έπαιζε ήρεμα και ήσυχα. Όταν ερχόταν ο μπαμπάς της έτρεχε πάνω του. Χαμογελούσε όταν τον έβλεπε.

Λίγο πριν τελειώσει η χρονιά είχε γυρίσει και σπίτι ο μπαμπάς της και ήταν όλοι μαζί. Είχε μετανιώσει για όλα και προκειμένου να τους χάσει όλους προτίμησε να αλλάξει ο ίδιος και να ξεφορτωθεί την κακια συνήθεια που είχε.

#ροζδυναμη

Σχόλια

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *