Διάβασα πρόσφατα ένα άρθρο του Λουίς Ρόχας Μάρκος. Αναφέρεται στα “κενά παιδιά”. Παιδιά που δεν είναι ευτυχισμένα, που υποφέρουν από παιδική κατάθλιψη.που αυτοκτονούν. Ως παιδαγωγός μου έρχονται στο μυαλό ότι τα περισσότερα παιδιά δεν είναι ευτυχισμένα και ας έχουν τα πάντα.
Η Α. ήταν μαθήτρια μου στην Πολίχνη. Ήταν από καλή και σχετικά άνετη οικονομικά οικογένεια. Οι γονείς της, όπως κάθε γονιός προσπαθούσαν να της παρέχουν τα πάντα. Δούλευαν συνέχεια και ο χρόνος με τα παιδιά ήταν ελάχιστος.Τα παιδιά τα έβλεπαν μόνο όταν τα έφερναν και τα έπαιρναν από το σχολείο. Η μικρή είχε μάθει να τα έχει όλα έτοιμα. Τον πρώτο καιρό δεν μάζευε τα παιχνίδια όταν παίζαμε ή περίμενε να της πηγαίνουμε τα πράγματα μπροστά. Έτσι είχε μάθει. Με τον καιρό τα έκανε όλα μόνη της.
Η Α. ήταν καλό κοριτσάκι. Τα μάτια του όμως ήταν μελαγχολικά. Ακόμα και όταν χαμογελούσε τα μάτια της ήταν θλιμμένα. Όταν έπαιζε με τους συμμαθητές της έλεγε ότι έχει πάρει καινούρια παιχνίδια και ακριβά ρούχα. Ότι ποτέ οι γονείς της δεν της χαλάνε χατηρι. Ότι οι γονείς της την άφηναν να παίζει με το κινητό όσο ήθελε. Αλλά το είχε βαρεθεί και αυτό.
Μια μέρα ήρθε και δεν μιλούσε σε κανέναν. Την ρωτούσαμε με την συνάδελφο αν μπορούμε να την βοηθήσουμε σε κάτι. Και μας είπε ότι είναι έτσι επειδή δεν βλέπει τους γονείς της και ότι θέλει να περνάει χρόνο μαζί τους. Ότι βαρέθηκε να τους βλέπει με το τηλέφωνο στο χέρι και να μην ασχολούνται μαζί τους. Ότι περνάει πιο πολύ χρόνο με τον παππού και την γιαγιά από ότι με τους γονείς της.
Η μαμά της όταν ήρθε να την πάρει μας ρώτησε πώς τα πήγε η μικρή και την είπαμε ότι ήταν λίγο μελαγχολική. Και μας είπε ότι φταίει γιατί με το φόρτο εργασίας που έχουν και αυτή και ο σύζυγός της, δεν προλαβαίνουν να τα δουν και να περάσουν χρόνο μαζί τους. Και ότι θα προσπαθήσει να το βελτιώσει.
Μετά από κάνα μήνα μας ενημέρωσαν ότι χωρίζουν με τον σύζυγό και ότι θα βάλουν πάνω από όλα τα παιδιά. Και έτσι έγινε. Και οι δύο περιόρισαν τις επαγγελματικές και κοινωνικές τους υποχρεώσεις και πάνω από όλα έβαλαν τα παιδιά. Μετάνιωσαν για τα λάθη που έκαναν με τα παιδιά και θα αναπληρώσουν τον χαμένο χρόνο. Κατάλαβαν ότι τα παιδιά δεν θέλουν υλικά αγαθά για να είναι ευτυχισμένα. Τα παιδιά θέλουν χρόνο με τους γονείς τους και είναι το πιο σημαντικό από όλα.
Η Α. είχε αλλάξει πολύ. Έγινε πιο συνεργάσιμη, πιο κοινωνική. Το πιο σημαντικό όμως έλαμπαν τα ματάκια της. Ήταν ευτυχισμένη και φαινόταν. Μπορεί οι γονείς της να μην ήταν μαζί αλλά περνούσε χρόνο και με τους δύο. Είχε αυτό που ήθελε και ήταν χαρούμενη.
#ροζδυναμη
Το όνομα μου είναι Μαρία και είμαι από την Θεσσαλονίκη. Έχω σπουδάσει βοηθός βρεφονοπιοκομού. Είμαι στην Κύπρο τα τελευταία δύο χρόνια. Ζω πλέον στη περιοχή του Λάρνακα. Μέσω της στήλης μου θα συζητήσω ότι έχει σχέση με Παιδιά. Θα ανταλλάξουμε απόψεις, θα λύσουμε ό, τι υπάρχει και γενικά, θα προσπαθήσουμε για το καλύτερο πάντα για τα παιδιά και τους γονείς τους.
Σχόλια