Πέμπτη, 07.30 π.μ. και το ξυπνητήρι χτυπά τόσο εκνευριστικά μέσα στο αυτί σου. Παρακαλάς να είχες δίπλα σου ένα σφυρί και να κομμάτιαζες με ευχαρίστηση το κινητό σου. Ξυπνάς με νεύρα, πλένεσαι γρήγορα, ντύνεσαι μηχανικά, φεύγεις για δουλειά ή αντίστοιχα είσαι σπίτι επειδή δεν δουλεύεις. Καθαρίζεις, μαγειρεύεις, περιποιείσαι τα πάντα. Τρέχεις να προλάβεις. Το «τι» δεν το ξέρεις, αλλά τρέχεις. Αν η μέρα δεν ήταν Πέμπτη και ήταν μία άλλη, το πρόγραμμα θα ήταν ίδιο, οι ανάγκες επαναλαμβανόμενες, η ρουτίνα αφόρητη, το συναίσθημα βουβό, η ψυχή εγκλωβισμένη.
Γιατί να είναι τόσο δύσκολη η ζωή; Γιατί να νιώθουμε πως είμαστε ατελείς σε έναν τέλειο κόσμο; Γιατί να υποφέρουμε για απλά πράγματα ενώ ήδη γνωρίζουμε τις λύσεις; Θέλω το ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΓΙΑ ΤΙ. Να ξεχωρίσει, να μην είναι μία λέξη, να είναι δύο. Να μην είναι ερώτηση αλλά να είναι σκοπός, ο δικός σου σκοπός στην υπέροχη ζωή σου. ΓΙΑ ΤΙ ΑΓΩΝΙΖΕΣΑΙ, ΓΙΑ ΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙΣ.
Πέμπτη, 07.30 π.μ. και το ξυπνητήρι χτυπά για να σου υπενθυμίσει πως είσαι ζωντανή και άλλη μία μέρα της ζωής σου ξεκινά. Πλένεσαι με νερό, ένα τόσο πολύτιμο αγαθό που το προσπερνάμε σαν δεδομένο. Ντύνεσαι, έχεις ρούχα να φορέσεις, φεύγεις για δουλειά, συναντάς τον ουρανό και αναπνέεις. Έχεις πάντα μαζί σου την πιο ενδιαφέρουσα παρέα, τον εαυτό σου που είναι το δικό σου παιδί και θα το φροντίσεις με στοργή και αγάπη. Κάθε ανάσα που παίρνεις είναι και μία σπουδαία υπενθύμιση πως είσαι εδώ, πως υπάρχεις. Δεν τρέχεις, π ρ ο χ ω ρ ά ς.
Προχωράς στον δρόμο που διαλέγεις για να γεμίσεις εικόνες, σκέψεις και συναισθήματα που θα χαράξουν αναμνήσεις, γεύσεις και επιλογές. Προχωράς γιατί κοιτάς μπροστά. Προχωράς γιατί το αξίζεις. Η χαρά δεν είναι μακριά. Είναι μια μικρή τσαντούλα χειρός που θα την κρατάς για πάντα μαζί σου. Θα της δείχνεις εσύ τον δρόμο γιατί εκείνη είναι μικρή και δεν τον ξέρει. Θα της εξηγείς πως είναι η συντροφιά σου και αν καμιά φορά ξεχνάς να της μιλήσεις ή να της κάνεις παρέα θα της ζητάς συγνώμη. Συγνώμη; Ναι συγνώμη.
Συγνώμη που δεν χάρηκες για κάτι σήμερα. Συγνώμη που δεν χαμογέλασες σήμερα .
Η αληθινή Ανάσταση της ψυχής είναι η συγχώρεση. Και εννοούμε τη συγνώμη προς τον ίδιο μας τον εαυτό όταν τον αδικούμε, τον υποτιμούμε, τον παραμελούμε. Όταν μάθεις να συγχωρείς εσένα, τότε μόνο θα κατορθώσεις να συγχωρείς πραγματικά και τους άλλους.
Καλό και ευλογημένο Πάσχα!
#ροζδύναμη
Ονομάζομαι Παναγιώτα Σαχαρίδη, γεννήθηκα το 1986 στην Ορμύλια Χαλκιδικής όπου και μεγάλωσα. Από παιδί λάτρευα να μιλάω με ανθρώπους, να ακουμπούν οι ψυχές μας. Σπούδασα Κοινωνική Λειτουργός στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και έπειτα έκανα το δεύτερο πτυχίο μου στη Θεσσαλονίκη αναφορικά με τη Συμβουλευτική Ψυχολογία. Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον χορό επαγγελματικά από το 2010 και πλέον διδάσκω σε παιδιά, εφήβους, ενήλικες και ΑμεΑ. Εφαρμόζω το πρόγραμμα της Χοροθεραπείας και της Συμβουλευτικής μέσω κίνησης. Τον Φλεβάρη του 2021 ολοκλήρωσα το πρώτο μεταπτυχιακό μου πρόγραμμα στην Ιατρική σχολή του Α.Π.Θ. με θέμα την Κλινική Ψυχική Υγεία και τον Μάρτη του 2021 ξεκίνησα το δεύτερο μεταπτυχιακό μου στην Ιατρική σχολή του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης με θέμα την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας. Ζω, αγαπώ, συναισθάνομαι, βιώνω.
Σχόλια