Είναι καλοκαίρι. Δουλεύεις ακόμα. Αργούν οι διακοπές. Σε πόσους ανθρώπους εμπιστεύεσαι τα μωρά σου; Σε λίγους, πολύ λίγους, ίσως μόνο στους γονείς σου. Έχεις πάει τα παιδιά στους παππούδες, να κάνουν κανά μπανάκι μέχρι να φύγετε. Στο εξοχικό τους είναι ήρεμα, ήσυχα, οικογενειακά. Εκεί πέρασες κι εσύ τα καλοκαίρια, όταν ήσουν μικρούλα. Είναι κοντά κιόλας, πετάγεστε το σκ και είστε μαζί.
Ζέστη, πολλή ζέστη. Μόνο αυτό αισθάνονται. Καμία άλλη αίσθηση, κανένα συναίσθημα. Δεν αντέχουν άλλο τη ζέστη. Σε μια μέρα έχασαν τη ζωή τους. Ψάχνανε παντού, κανείς δεν τους είχε δει. Κάποιος του είπε ότι είδε τα δίδυμα σε μια βάρκα στο λιμάνι. Έτρεξε να τα βρει, τσακώθηκε, ήρθαν στα χέρια. Δεν ήταν τα δικά του παιδιά, μόνο τους μοιάζανε.
Τα υπόλοιπα ήταν ένα όνειρο, ζοφερό, παιγμένο σε fast forward. Η αναγνώρισή τους, οι λιποθυμίες. Βρέθηκαν οι τέσσερις τους αγκαλιασμένοι. Ο παππούς και η γιαγιά, δύο βράχοι που σκυμμένοι από πάνω τους τα κράτησαν αγκαλιασμένα και ενωμένα, τυλιγμένα με αγάπη. Χωρίς να έχουν πια στήριγμα… Χωρίς να έχουν πια προσδοκίες… Οι δυο τους έμειναν στο σκληρό παρόν.
Δεν έχουν παρελθόν.
Δεν έχουν μέλλον.
Μάτι, 23 Ιουλίου 2018
#ροζδύναμη
Είμαι η Ελένη και όταν έχω χρόνο, γράφω. Για ό,τι τύχει και ό,τι προκύψει. Προτιμώ το αλμυρό από το γλυκό, την bitter από τη γάλακτος και τους θετικούς ανθρώπους από τους γκρινιάρηδες. Αν με κάνεις να γελάσω και αν με πείσεις, με κέρδισες.
Σχόλια