Βλέπω γύρω μου βιτρίνες… Ανθρώπους σε βιτρίνες. Ανθρώπους να επεξεργάζονται βιτρίνες, να τις γλείφουν, να τις φωτογραφίζουν. Ανθρώπους μέσα σε βιτρίνες να ποζάρουν, να λούζονται πλαστικά αστέρια και μαγικόσκονη συνθετική.
Δεν είμαστε εθισμένοι στο γέλιο. Δεν λαχταράμε να μεταλάβουμε οξυγόνο από την ειλικρίνεια των συναισθημάτων, την ταπεινότητα του δοσίματος, την εκτόνωση της αγκαλιάς και των ματιών που ρυτιδιάζουν ευτυχισμένα.
Δεν είμαστε εθισμένοι πια στο όμορφο. Στο καλό. Στο υγιές.
Εθισμένοι άνθρωποι σε ένα αλουμινόχαρτο, σε έναν βούρκο, τυλιγμένοι από ό,τι ξεβράζει το σφουγγάρι που αναδύεται από τον καυτό χυλό.
Σταγονίδια βρωμιάς, λέρας, τσαλαπατημένα. Βιτρίνες γίναμε. Βιτρίνες κοιτάζουμε. Βιτρίνες εγκλωβισμένες στο σχήμα, στην ηχώ τους.
Σε κάθε «α!», τα φλας. Σε κάθε «ωχ» μελίσσια τα κοιτάγματα.
Εθισμένοι στο μειδίαμα. Στην χλεύη. Κριτικοί μα ποτέ σε κρίση.
Εθισμένοι. Όχι στη ζωή. Όχι στο οξυγόνο. Την αλήθεια του. Ταλαιπωρημένα κι επικίνδυνα εθισμένοι, ξοδεμένοι. Χωρίς κέρμα για την επόμενη πίστα. Αλλά μέσα σε ένα γυάλινο φέρετρο…
Εκπτώσεις διαρκείας. Ίσιωσε την ετικέτα σου! Ίσως πιάσεις καλή τιμή…
Φοίβη.-
#ροζδύναμη
Σχόλια