Μεγαλώνοντας με τον γονιό της “καρδιάς μας’

Γονιός δεν είναι πάντα αυτός που γεννάει αλλά αυτός που μεγαλώνει και αγαπάει ένα παιδί και ας μην είναι το πραγματικό του παιδί.

Στον παιδικό σταθμό που δούλευα μου έτυχε μία περίπτωση ενός παιδιού. Οι γονείς του είχαν σχέση πολλά χρόνια και παντρεύτηκαν μετά από καιρό. Ύστερα στην ζωή τους, ήρθε και ο Ραφαήλ. Κάποια στιγμή δεν τα βρήκαν και χώρισαν. Ο πατέρας ήταν χρήστης ναρκωτικών. Κάποια μέρα δεν άντεξε ο άνθρωπος και πέθανε από υπερβολική δόση.

Η μητέρα μετά το θάνατο του πρώην συζύγου, έφτιαξε την ζωή της ξανά. Ο άντρας της έβλεπε τον Ραφαήλ σαν δικό του παιδί. Τον αγαπούσε και τον πρόσεχε πολύ. Και ο Ραφαήλ έβλεπε αυτόν τον άνθρωπο σαν τον πατέρα του. Οι παππούδες του από την πλευρά του πραγματικού πατέρα τους στήριζαν σε κάθε τους προσπάθεια και ήταν εκεί σε όλα κυρίως για το παιδί.

Ο μικρός στον παιδικό σταθμό ήταν από τα πιο ζωηρά παιδιά. Κάποιες φορές είχε επιθετική συμπεριφορά. Ήταν έξυπνο παιδί αλλά ήταν ο αντάρτης της τάξης. Το καλό είναι ότι έπαιζε με τα άλλα παιδιά. Ότι δεν κλείστηκε στον εαυτό του. Δεν πέρασε και λίγα. Ήταν ένα δραστήριο και υπερκινητικό παιδί. Άθελά του καμία φορά κορόιδευε τα άλλα παιδιά αλλά αμέσως καταλάβαινε το λάθος του και ζητούσε συγνώμη.

Μία μέρα οι γονείς του μας ανακοίνωσαν πως περιμένουν δίδυμα. Ο Ραφαήλ ναι μεν χαιρόταν αλλά ζήλευε και λίγο. ένιωθε να χάνει τα πρωτεία. Έβγαλε λίγο παράπονο, επιθετικότητα. Πλησίαζε ο καιρός που θα γεννιόντουσαν τα δίδυμα. Τα περίμενε πως και πως. Ο ” μπαμπάς” του δίπλα του σε όλα. Να τον πάει βόλτα,να παίξουν μαζί και να γενικά να περάσουν χρόνο μαζί. Αγαπούσαν πολύ ο ένας τον άλλον.Και τον είχε και πρότυπο.

Γεννήθηκαν τα δίδυμα και όλοι ξετρελαθηκαν. Ρωτούσαμε τον Ραφαήλ τι κάνουν τα δίδυμα και μας έλεγε ότι όλο κλαίνε και τρώνε. Μας έλεγε ότι βοηθάει τους γονείς του στο τάισμα, έπαιζε μαζί τους. Τα αγαπούσε πάρα πολύ. Είχε μία οικογένεια που τον λάτρευε και τους λάτρευε.

#ροζδυναμη