Πόσα από αυτά που είμαστε, δεν είναι; Πόσα περιττά, πόσα επιπλέον, πόσα επίπλαστα, πόσα γραμμάρια δήθεν κι άμυνας μπορεί να σηκώσει ένα τούλι…
Κάποτε σκίζεται. Ξεκινά από μια αόρατη τρυπούλα. Τόση δα. Εκείνη σκαλωμένη. Ψηλά, κάπου στον μηρό. Εσωτερικά. Πράσινα. Να μοιάζει με βασιλική φλέβα. Με χαριτωμένη ατασθαλία του υφάσματος.
Σε κάθε βηματισμό, τραβιέται, ξηλώνεται, ψηλώνει, αποψιλώνεται. Αποχωρίζεται. Βελονιά-βελονιά, αντιστρόφως. Στο τίποτα. Στο όλο.
Και κάποτε, θα ακούσεις ένα βίαιο, απότομο, απόλυτο χραπ! Αυτό ήταν. Το ξένο έφυγε. Το ξένο επέστρεψε εκεί που δεν ήταν.
Πόσο θαρρείς μπορεί να αντέξει ό,τι δεν ταιριάζει, ό,τι δεν ανήκει, ό,τι δεν είναι, στη λάθος θέση; Ούτε αυτά δεν αντέχουν. Τα κακόμοιρα. Φαντάσου τον δικό τους αγώνα. Να γραπώνονται, να φυτρώνουν νέα δάχτυλα, νέα αγκίστρια, νέες απόχες εκεί που δεν υπήρχε τίποτα παρά μια κουκίδα λάθους.
Γι’αυτό σου λέω. Αυτό που δεν είσαι δεν θα γίνεις. Κι αν γίνεις, δεν θα κρατήσει. Γι’αυτό βιάσου να βρεις από τι είσαι φτιαγμένος. Για να χωρέσετε (κι οι δυο) εκεί πάνω. Στο σεντόνι των ονείρων, των επιθυμιών, του πολλά, του γίνεται, του θέλω. Και θα γίνει! Θα γίνεις.
Φοίβη.-
#ροζδύναμη
Γεια! Είμαι η Φοίβη Σιταρά, επαγγελματίας κειμενογράφος / δημοσιογράφος. Λατρεύω τις γάτες, τη Μουσική (goth, celtic, electro, classical), τη Σοκολάτα, τον Αφρώδη Οίνο, τις Μηχανές, τα HOGs (games). Με έλκουν οι άνθρωποι που ξέρουν να γελούν, να δίνουν, να ανοίγονται, να ψάχνονται.
Σχόλια