Η λέξη πόνος προέρχεται από το λατινικό Poena που σημαίνει τιμωρία, τιμωρία από τις αμαρτίες που έπραττε ο κόσμος κατά τον μεσαίωνα. Η αντίστοιχη ελληνική λέξη είναι το άλγος.
Πίσω από αυτό το δυσάρεστο σύμπτωμα υπάρχει μια ολόκληρη διαδικασία μια περίπλοκη πορεία προς και από τον εγκέφαλο. Είναι αλήθεια ότι εποχές που ζούμε είναι τόσο πιεσμένες ως προς την καθημερινότητα μας που δεν μας παίρνει να πονάμε και να χαλάει η διάθεση μας, η ποιότητα της ζωής μας. Συνέχεια βομβαρδιζόμαστε από διαφημίσεις με φάρμακα που δρουν άμεσα και μας φεύγουν τον πόνο για να μπορούμε να επιστρέφουμε γρήγορα στη δουλειά μας, στη ρουτίνα μας. Αναλγητικές κρέμες για να βάζουμε στα σημεία του σώματος που πονάνε για να μπορούμε να συνεχίζουμε να κάνουμε ότι δραστηριότητα αφήσαμε πίσω.
Έχει σκεφτεί κανείς όμως γιατί ΠΟΝΑΜΕ; Γιατί το σώμα μας δίνει αυτό το άσχημο σύμπτωμα;
Για να το αισθανόμαστε σημαίνει ότι υπάρχει πολύ σημαντικός λόγος. Να αναφέρω ότι άτομα που δεν έχουν το αίσθημα του πόνου εκ γενετής(συγγενής αναλγησία) δεν ζουν πάνω από 30 χρόνια.
Ο σύγχρονος ορισμός του πόνου αναφέρει ότι είναι η δυσάρεστη αισθητική και συναισθηματική εμπειρία που σχετίζεται με πραγματική ή δυνητική βλάβη στους ιστούς ή περιγράφεται με όρους μιας τέτοιας βλάβης. Με άλλα λόγια είναι ένα υποκειμενικό αίσθημα για τον καθένα μας που έχει να κάνει με τραύμα ή με την πρόληψη ενός τραυματισμού σε ιστούς.
Το σώμα μας είναι εφοδιασμένο με αισθητήρες και υποδοχείς ερεθισμάτων παντού από το δέρμα μέχρι και τους εν τω βάθη ιστούς. Όταν υπάρχει καταπόνηση ή απευθείας τραυματισμός τότε αυτοί οι υποδοχείς βλάβης «Nociceptors» στέλνουν σήμα μέσο του νωτιαίου μυελού στον φλοιό του εγκέφαλου και τότε γίνεται η ανάλογη επεξεργασία. Ο εγκέφαλος ανάλογα με τα δεδομένα που εισπράττει στέλνει και το ανάλογο αίσθημα πόνου. Το αποτέλεσμα με τη σειρά του μπορεί να είναι κινητική αντίδραση π.χ να μετακινήσουμε το χέρι από τη φωτιά, συναισθηματική π.χ κλάμα, ή συμπεριφορική αντίδραση π.χ αποφυγή κάποιων κινήσεων που προκαλούν πόνο.
Επειδή ο πόνος είναι υποκειμενικός οι επιστήμονες έχουν αναπτύξει διάφορους τρόπους μέτρησης του πόνου για κάθε άνθρωπο όπως επίσης και τι είδος πόνου μπορεί να αισθάνονται. Με αυτό τον τρόπο «μετρούμε» τον πόνο και έχουμε μια πρώτη αντίληψη της έντασης και της υφής του πόνου.
Ο φυσιολογικός πόνος είναι ένας προστατευτικός μηχανισμός και όχι κάτι που έχουμε για να μας βασανίζει. Τα αίτια του πόνου μπορεί να είναι θερμικά (κάψιμο), χημικά (φλεγμονές) ή μηχανικά (απευθείας τραυματισμοί ή υπερχρήσης).
Ο χρόνιος πόνος από την άλλη μεριά ΔΕΝ είναι προστατευτικός μηχανισμός αλλά υπάρχει λόγω της επιμονής και χρονιότητας του συμπτώματος και αυτό έχει ως αποτέλεσμα στην αλλαγή της ανατομίας και της φυσιολογίας του νευρικού συστήματος της περιοχής που το αισθανόμαστε. Ο χρόνιος πόνος είναι ανεξάρτητος παθολογίας και δυσανάλογος.
Το κεφάλαιο πόνος είναι ανεξίτηλο και η μελέτη του μια ολόκληρη επιστήμη. Η φυσιοθεραπεία έχει στόχο την μείωση του αισθήματος του πόνου αρχικά και μετά την κατάργηση του μέσο διαφόρων τεχνικών και μέσων. Αφού μειώσουμε τον πόνο τότε μπορούμε να εισάξουμε ασκήσεις και δραστηριότητες στους ασθενείς μας για να επιστρέψουν στις δουλείες τους, στα αθλήματα τους στην καθημερινότητα τους.
#ροζδύναμη
Ονομάζομαι Ελένη Καλαμαρά. Από το 2001 είμαι εγγεγραμμένο μέλος του Παγκύπριου Συλλόγου Φυσιοθεραπευτών Κύπρου και εργάζομαι ως φυσιοθεραπεύτρια έκτοτε. Μετά το 2000 επέστρεψα από την Αμερική όπου και πήρα το πρώτο μου πτυχίο (BSc) ως φυσιοθεραπεύτρια και ξεκίνησα να εργάζομαι σε διάφορα κέντρα αποκατάστασης. Τα τελευταία 9 χρόνια εργάζομαι σε ειδικό σχολείο που εμπίπτει στο Υπουργείο Παιδείας με παιδιά με ειδικές ανάγκες. Το 2018 απέκτησα το μεταπτυχιακό μου δίπλωμα στην Ορθοπεδική Αποκατάσταση (MSc). Έχω κάνει διάφορες εξειδικεύσεις κυρίως πάνω σε μυοσκελετικά περιστατικά, ενώ η εργασιακή μου εμπειρία μετρά αισίως 20 χρόνια.
Σχόλια