Στα παιδιά μας δίνουμε επιβράβευση. Το γρήγορο ή μεγάλο «μπράβο» που κάποτε συνοδεύεται από ένα δωράκι, χρήματα, σίγουρα ένα χαμόγελο και περηφάνια. Στους συντρόφους μας…
Πως είναι άραγε η ζωή χωρίς να έχεις πλέον μηδαμινό χρόνο, χωρίς να πνίγεσαι, να πιέζεσαι, να βιάζεσαι; Χωρίς να μπορείς πια να χρησιμοποιήσεις δικαιολογίες…
Ένστικτα… αυτά να ακούς. Όχι τα άλλα, τα φτιαχτά, τα ξένα. Τα προσποιητά, τα εμποτισμένα. Ξένα είναι, αλλονών. Το δικό σου το κούρδισμα παρακολούθα. Ξέρει…
«Είμαι καλά, ναι. Ηρεμώ ξανά, όπως μου αξίζει», απάντησα στο τηλέφωνο. Θυμάμαι, κάποτε, ευχόντουσαν οι γονείς μου να «ηρεμήσω». Να βρω την «ψυχική ηρεμία» που…
Αταξία. Τι αταξία είναι αυτή! Μια ζωή άτακτη. Και πάντα να βρίσκω ό,τι ψάχνω. Να χαίρομαι εκείνες τις ψηλές νότες που ξεφεύγουν από τον χάρακα…
Χούφτες είμαστε. Που αδειάζουν, που γεμίζουν, που βαραίνουν… χούφτες όχι ερμητικά κλεισμένες, με τόσες δα σχισμές να προσπαθούν να υπερκαλύψουν η μια την άλλη, σαν…
Καμιά φορά φαντάζομαι όλα τα κομμάτια της Ημέρας να χώνονται μέσα σε ένα σακούλι. Και η Νύχτα να τα φέρνει πάνω-κάτω, γύρω-τριγύρω. Να τα κρύβει,…
Πόσα από αυτά που είμαστε, δεν είναι; Πόσα περιττά, πόσα επιπλέον, πόσα επίπλαστα, πόσα γραμμάρια δήθεν κι άμυνας μπορεί να σηκώσει ένα τούλι… Κάποτε σκίζεται.…
Ξέρεις εκείνα τα βότσαλα, τα λεία… που τα χέρια δεν σκαλώνουν σε καμιά τους κουφαλίτσα; Κι όταν τα γυρίζεις ανάποδα, να χαϊδέψεις την κοιλιά τους,…
Σήμερα ξύπνησα μετά από πολλές ώρες ύπνου, έτσι για αλλαγή. Απόλαυσα το τίποτα. Έσβησα. Το είχα ανάγκη. Όχι εγώ. Το σώμα μου. Και έκλεισε τον…