Κοιτάζεστε κι εσείς πολλές φορές στον καθρέφτη; Εγώ ναι.. Άλλες φορές μου αρέσω και άλλες όχι.. Όσο παράξενο και αν είναι, σε όλους μας έχει συμβεί. Καθοριστικό ρόλο , λοιπόν, για μένα, παίζει η ψυχολογία. Αυτό που νιώθουμε, αυτό που μας βασανίζει , μας χαροποιεί ή μας στεναχωρεί , πάντα αντανακλάται στο πρόσωπό μας. Το προσωπό μας πάντα μας προδίδει και δε μπορούμε να κρυφτούμε από αυτό. Δεν ξυπνήσαμε σήμερα το πρωί και ξαφνικά έχει αλλάξει η μορφολογία του προσώπου μας ή κάποιοι ήρθαν το βράδυ στον ύπνο μας και μας ζωγράφισαν ρυτίδες. Απλά σήμερα ίσως ξυπνήσαμε στραβά ή απλά δε ξυπνήσαμε καλά, όπως χθες… Ψυχολογία είναι αυτή. Σήμερα είναι έτσι, ποιος ξέρει για αύριο;
Σήμερα λοιπόν, αποφασίζω πως θέλω να επέμβω σε αυτό που βλέπω μπροστά μου. “Δεν μου αρέσει, και αφού έχω τη δυνατότητα θέλω να το κάνω. Δεν θέλω να αλλάξω πολλά, όμως αυτή η ρυτίδα με ενοχλεί, και αυτη δεν την είχα χθες”. Λίγο πολύ, όλες μας πήραμε την απόφαση και μετα από λίγα δευτερόλεπτα το μετανιώσαμε. Αν με αυτό νιώθουμε καλύτερα , και ειναι επιλογή μας, θα το κάνουμε. Ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα από πάνω μας και αφήνει τα σημάδια του χωρίς να μας ρωτήσει. Σημάδια που όμως κρύβουν εμπειρίες και όμορφες στιγμές. Εγω , λοιπόν, δε θεωρώ πως είναι κακό να “πειράξουμε” κάτι στο προσωπό μας . Αρκεί να το κάνουμε για εμάς και για να βλέπουμε στο καθρέφτη αυτό που αισθανόμαστε. Ναι, αυτη η κίνηση κρύβει μια ανασφάλεια και μια αδυναμία. Ποιά γυναίκα όμως δεν έχει νιώσει; Το να παραμένουμε νέες είναι μια ανάγκη που δημιουργούμε μόνες μας για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε και να συνεχίσουμε να είμαστε ενεργές στη ζωή. Κανένας καθέφτης δε θα μας εμποδίσει να βλέπουμε αυτό που πιστεύουμε πως είμαστε.
Το πραγματικό πρόβλημα, όμως δε ξεκινάει από μια μικρή ανανέωση, μια στο τόσο. Ξεκινάει από τη στιγμή, που κάθε μέρα ξυπνάμε, πηγαίνουμε στο καθρέφτη και αυτό που βλέπουμε δεν μας αρέσει. Οι επισκέψεις στο πλαστικό γίνονται όλο και πιο συχνές και η επιθυμία μας να φαινόμαστε πιο νέες γίνεται εμμονή. Ώσπου μια μέρα ξυπνάμε και δεν αναγνωρίζουμε τη γυναίκα που αντικρίζουμε. Τη γυναίκα που ακόμη και ο καθρέφτης , δε μπορεί να ξεχωρίσει αν σήμερα έχει ξυπνήσει χαρούμενη η όχι. Πλέον, μας φταίει ο καθρέφτης. Οι μυς του προσώπου αδρανοποιημένοι , όπως τους ζητήσαμε, τα χείλη μας πρησμένα , όπως οι καλλονές που μας παρουσιάζουν στα μέσα, η μύτη μας ψέυτικη, ‘οπως εκέινης που είχαμε δει τότε στο περιοδικό. Τίποτα δεν έχει μείνει να θυμίζει εκέινη τη κοπέλα που ερωτεύτηκε ο ανδρας της και αρκούσαν μόνο τα μάτια και το χαμόγελο για να καταλάβει ο ένας τον άλλο…
Πόσο εύκολα λοιπόν, μπορούμε να περάσουμε εκείνη τη λεπτή γραμμή που το επιθυμητό γίνεται ανεπιθύμητο. Νοσταλγούμε εκείνες τις μέρες που σηκωνόμασταν το πρωί και βλέπαμε εκείνες τις ρυτίδες, που ζωντάνευαν το πρόσωπό μας , ενώ τώρα το πρόσωπο εκείνο έχει αντικατασταθεί από ενα άλλο, ψέυτικο. Ενα πρόσωπο που δεν μας ανήκει, που δώσαμε πολλά χρήματα για να μπορέσουμε να το αλλάξουμε, κι ομως τώρα θα δίναμε όλα τα λεφτά του κόσμου, για να μπορούσαμε να το επαναφέρουμε.
Ο άνθρωπος , δυστυχως, αυτό που έχει δε το θέλει , και όταν αποκτήσει αυτό που ήθελε, θέλει πίσω αυτό που είχε. Τόλμησε να αλλάξεις αυτό που σε ενοχλέι, όμως βάλε τα δικά σου όρια και σίγουρα μην αφήσεις κανέναν να σε επηρεάσει. Να θυμάσαι πως το πρόσωπο αυτό , εσυ θα το βλέπεις κάθε πρωί και είμαι σιγουρη πως δεν θέλεις να αντικρίσεις κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που βλέπεις τώρα.
Είμαι η Μαριλίτα , πτυχιούχος αισθητικός του Πανεπιστημίου Λευκωσίας και κάτοχος διπλωμάτων ITEC της Αγγλίας. Ιδιοκτήτρια του ινστιτούτου αιαθητικής DermaLab στη Λευκωσία. Κατάγομαι από το Βόλο, ωστόσο τα τελεύταία χρόνια ζω και εργάζομαι στη Λευκωσία!
Σχόλια