Το μεγαλείο του συμβιβασμού

• 

    Πόσες φορές ακούσατε από παιδική ηλικία, το “συμβιβάσου γιατί αλλιώς θα μείνεις χωρίς φίλους;”, αργότερα κατά τη διάρκεια της εφηβείας “κάνε πίσω, είναι οι γονείς σου, αυτοί ξέρουν..”, αλλά και αργότερα στον εργασιακό χώρο “υποχώρησε γιατί θα χάσεις την δουλειά σου” και φυσικά στις σχέσεις σας “σχέση σημαίνει υποχώρηση. Αν κάνει ο καθένας του κεφαλιού του, τότε θα χωρίσετε,δεν το καταλαβαίνεις; “.

    Το μεγαλείο του συμβιβασμού.

    Που βρίσκεται όμως το μέτρο όπου αν το ξεπεράσεις θα φτάσεις στην παθητική στάση ή/και στην καταπίεση των δικών σου συναισθημάτων;
    Που βρίσκεται αυτή η διαχωριστική γραμμή η οποία σε προστατευτεί από το να αρχίσεις να βιώνεις μια εσωτερική πάλη; Από την μία πλευρά τη μη έκφραση των σκέψεών σου προκειμένου να φανεί πως συνεργάζεσαι για να πετύχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα δείχνοντας προθυμία και καλή διάθεση και από την άλλη πλευρά την διαχείριση των δικών σου παραμελημένων συναισθημάτων, όπως αυτά του άγχους, της έντασης και του θυμού να κυριαρχούν σε πρώτο πλάνο χωρίς απαραίτητα να έρχεται αυτή η σύνδεση στο συνειδητό σου κομμάτι.

• 

    Διότι, αυτά που κερδίζεις με τον συμβιβασμό είναι ενδεχομένως η πίστωση χρόνου για την σχέση, η ειρηνική διάθεση και η αποφυγή του ρίσκου της απόρριψης. Ομως, αυτό που ρισκάρεις όταν συμβιβάζεσαι συνεχώς είναι το πιο σπουδαίο. Το να χάνεις την επαφή με τον έσωτερο εαυτό σου. Να μπερδευτείς με τα θέλω του συντρόφου σου ξεχνώντας τα δικά σου θέλω, τα πιστεύω σου ακόμη και τις ανάγκες σου. Άλλωστε, το αίσθημα της καταπίεσης φλερτάρει έντονα με τους χωρίς όρους συμβιβασμούς και τις υποχωρήσεις.
    Αν μάλιστα οι συμβιβασμοί σου παντρευτούν και με πολλές προσδοκίες από τον σύντροφό σου, πως θα εκτιμήσει τους τόσους συμβιβασμούς και θα ενεργήσει για να σε ευχαριστήσει ένω ο ίδιος δεν το κάνει, τότε μάλλον το κλίμα προμηνύεται εχθρικό και η επιθετική στάση σου είναι σχεδόν δεδομένη.

• 

    Οι συμβιβασμοί γεννάνε και αδικίες.

    Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως ξορκίζουμε τους συμβιβασμούς. Αντιθέτως. Όπως προαναφέρθηκε σε κάθε κατάσταση μπορεί να φανούν και άκρως χρήσιμοι και βοηθητικοί αρκεί να βρεις την χρυσή τομή και να μην κινείσαι στα άκρα. Αρκεί να μπορείς να διακρίνεις το πότε αγνοείς τις ανάγκες σου και πότε απλά λες “χαλάλι” και προχωράς χωρίς μα περιμένεις ανταλλάγματα. Αρκεί να μπορείς να κατανοήσεις πότε επιλέγεις να κάνεις την κάθε σου ενέργεια χωρίς να γεμίζεις με προσδοκίες τον σύντροφό σου. Αρκεί να μην συμβιβάζεσαι απευθείας, σχεδόν μηχανικά, αλλά μετά από ώριμη σκέψη διότι αυτό την δεδομένη στιγμή, σε συμφέρει να κάνεις καλύτερα και έχει μάλλον χαμηλότερο κόστος από το να απαιτήσεις ή να διεκδικήσεις κάτι διαφορετικό. Αρκεί να μη μειώνεις τον εαυτό σου. Αρκεί ακόμη και όταν μειώνεις τον εαυτό σου, να έχεις την επίγνωση πως το κάνεις για συγκεκριμένους λόγους. Αρκεί να σε σέβεσαι ακόμη και όταν συμβιβάζεσαι. Αρκεί να πιστέψεις πως ο συμβιβασμός δεν σου ανήκει και αφήσεις χώρο και για τον άλλο. Αρκεί και ο άλλος να συμβιβάζεται και να ακούει.

   Μόνο τότε μπορούμε να μιλάμε για το συμβιβάζομαι ως “ταιριάζω”, ως είμαι συμβατός με κάτι και όχι ως “υποχωρώ” ή “παραιτούμαι” από δικές μου διεκδικήσεις και θέσεις.
     Μόνο τότε μιλάμε για προσαρμογή και εξέλιξη.
    Εσείς; είστε μάλλον πιο κοντά στο ταιριάζω και είμαι συμβατός ή στο υποχωρώ και παραιτούμαι;
   Μήπως ήρθε η ώρα για επανεξέταση και επανατοποθέτηση της στάσης σου;

Μήπως θα ήταν καλό να δρασεις για να κερδίσεις μια βαθιά ριζωμένη και ουσιαστική σχέση;

• 

Με αγάπη και σεβασμό,

Μαρία Γαΐδαρτζή

#ροζδύναμη