Τα μοναχοπαίδια

Τα μοναχοπαίδια έχουν ιδιαίτερη αντιμετώπιση. Κάποια τους αρέσουν που είναι μόνα τους και έχουν το μονοπώλιο και κάποια αναζητούν μία παρέα μόνιμα και θα ήθελαν να έχουν ένα αδερφάκι.

Εγώ προσωπικά δεν μπορώ να με φανταστώ να είμαι μόνη μου. Έχω άλλα τρία αδέρφια και όσο και να μαλώναμε μικροί, πάντα τα βρίσκαμε. Και τώρα που είμαι και μακριά τους το δέσιμο είναι ακόμα πιο δυνατό.

Στους παιδικούς σταθμούς συνάντησα πολλά παιδιά που δεν είχαν αδερφάκια. Ο παιδικός σταθμός τους βοηθούσε και να κοινωνικοποιηθούν και είχαν και μία συντροφιά στο παιχνίδι και γενικά στην καθημερινότητα τους.

Είχα ένα αγοράκι όταν ήμουν στο Ωραιόκαστρο. Δεν είχε αδερφάκια και η προσαρμογή του ήταν πολύ δύσκολη. Δεν ήθελε να έρχεται στο σχολείο. Πάντα με κλάμματα ερχόταν. Κρεμόταν κυριολεκτικά από τους γονείς του και δεν ξεκολλούσε από πάνω τους. Και όταν έμπαινε κρυβόταν κάτω από τα τραπέζια και δεν έβγαινε από εκεί.

Μέρα με την μέρα η κατάσταση ήταν λίγο καλύτερη. Απλά είχαμε ένα θέμα στο κομμάτι του να μοιράζεσαι και να ακούει. Για παράδειγμα “Γιώργο μου είναι η ώρα να κάτσουμε στην παρεούλα και όχι για παιχνίδι”. Δεν μας άκουγε και πήγαινε να παίξει. Τον παίρναμε από τα παιχνίδια και άρχισε να κλαίει. Και αυτό γινόταν κάθε μέρα. Ή όταν ήταν η ώρα του παιχνιδιού άρπαζε από τα άλλα παιδιά τα παιχνίδια που ήθελε χωρίς να τους ρωτήσει.

Το συζητούσαμε με τους γονείς του. Για καλή μου τύχη όλοι οι γονείς ήταν πρόθυμοι να συνεργαστούν. Μας ενημέρωσαν ότι επειδή ήταν το πρώτο εγγόνι, τον καλομαθανε οι παππούδες και οι θείοι και γι’αυτό είχε αυτήν την συμπεριφορά.

Με κοινή προσπάθεια με τον καιρό καταφέραμε να βελτιωθεί η κατάσταση. Οι γονείς άρχισαν να στερούν κάποια πράγματα για να μάθει να έχει υπομονή και να μην γίνεται πάντα το δικό του. Εμείς από την πλευρά μας τον παροτρυναμε να μοιράζεται και να παίζει με τα άλλα παιδιά. Τον επιβραβευαμε όταν το έκανε. Ακολούθησε το πρόγραμμα της καθημερινότητας και όταν έμπαινε στο σχολείο ήταν πάντα χαμογελαστός.

#ροζδυναμη